11-7-1999

" Σε είδα εκείνο το βράδυ, μέσα στη μαύρη φορεσιά της νύχτας και η νύχτα μου έγινε μέρα. Εκείνο το γλυκό σου χαμόγελο και το αθώο βλέμμα σου σ’ έκανε να μοιάζεις με άγγελο. Το πρόσωπο σου έλαμπε. Κοιτούσες πάντα δεξιά, αριστερά, μα ποτέ, μα ποτέ εμένα. Μου ‘ριχνες μια ματιά κι αυτόματα τα μάτια σου γύριζαν αλλού. Χαμογελούσες, και μου χαμογελούσε ο κόσμος όλος. Ήσουν στενοχωρημένος κι η καρδιά μου σπάραζε, έκλαιγε μαζί σου. Σου συμπαραστεκόμουν πάντα κρυφά κι ας μην το καταλάβαινες. Στα όμορφα, παραδεισένια μου όνειρα, εσύ! Στους εφιάλτες μου εσύ! Κυρίαρχος του μυαλού μου και της καρδιάς μου, του είναι μου όλου, εσύ. Σκεφτόμουν εσένα κι ένα γλυκό χαμόγελο σχημάτιζαν αυθόρμητα τα χείλη μου. Διάβαζα και ξαφνικά οι λέξεις άρχιζαν να παίζουν μεταξύ τους, έτσι ώστε στο τέλος να καταφέρουν να σχηματίσουν το όνομα σου και σιγά-σιγά, το πρόσωπο σου!

Τα μάτια σου, μαγικά με ζάλιζαν, τα χείλη σου με κρατούσαν προσηλωμένη σ’ εσένα. Εσύ μ’ έκανες να υποφέρω. Έκλαιγα, βασανιζόμουν, όμως έλεγα πως δεν μ’ ένοιαζε, πως δεν μ’ ενδιέφερε. Μα ερχόταν στιγμές που δεν άντεχα, ξεσπούσα, άλλοτε σε γέλια, κι άλλοτε σε κλάματα. Προσπαθούσα απεγνωσμένα να σε ξεχάσω, όμως δεν μπορούσα, ήταν αδύνατον. Είχα νεύρα και ζητούσα εσένα…Μόνο εσένα…

Αλλά εσύ έλλειπες… Απλά έλλειπες…

Όχι ,κάνω λάθος! Είναι ωραίο, φανταστικό ν’ αγαπάς, κι ας σε πονάει! Αλλιώς δε θα ‘χε νόημα... Είναι τόσο όμορφο εκείνο το απερίγραπτο, εκείνο το παράξενο συναίσθημα που σε κάνει να νιώθεις ένα ρίγος, ένα σκίρτημα, ένα δυνατό χτύπο στην καρδιά όταν είναι κοντά σου, όταν σ’ αγγίζει, όταν τον κοιτάζεις… Εσύ την προστάζεις με το μυαλό σου να σταματήσει, μα εκείνη δε σ’ ακούει… Συνεχίζει να χτυπάει σαν τρελή γιατί είναι ερωτευμένη, κι ο έρωτας δεν έχει λογική… Τον κοιτάζεις… Δεν ακούς… Δεν μιλάς… Χάνεις κάθε επαφή με τους γύρω σου, τους χάνεις και μέσα στο κενό βλέπεις μονάχα εκείνον… Δεν αισθάνεσαι παρά μόνο το δυνατό εκείνο χτύπο που σου λέει ψιθυριστά «…τον αγαπάς…»

Νιώθεις σαν ένα ξεχασμένο κερί που σιγά-σιγά του τελειώνει το οξυγόνο και δεν αντέχει, μα προσπαθεί να ζήσει χωρίς εκείνο, παλεύει να διατηρηθεί αναμμένο, μα δεν μπορεί, χάνεται… Έτσι απλά…χάνεσαι …Δεν αντέχεις. Τα πόδια σου τρέμουνε. Το κεφάλι σου ζαλισμένο. Τα χέρια σου παγωμένα, μα η καρδιά σου ζεστή, γιατί την ζεσταίνει η φωλίτσα που έχει χτίσει ξυλάκι-ξυλάκι η αγάπη σου για εκείνον…

Αισθάνεσαι τόσο όμορφα, τόσο ζεστά, τόσο ερωτευμένη…Σ’ αρέσει… Είναι καταπληκτικό να ξέρεις πως κάπου εκεί, κάπου ανάμεσα σ’ εκείνους που σε περιτριγυρίζουν και σε κοιτάνε με εκείνο το υπεροπτικό βλέμμα, υπάρχει το άλλο μισό του εαυτού σου, εκείνος που ξεχωρίζει…

Εκείνος που δεν μπορείς να ζήσεις μακριά του…Εκείνος… "

Για πολλά ,πάρα πολλά χρόνια, πίστευα πως Εκείνος ήταν το άλλο μου μισό!Εκείνος αγνοούσε την ύπαρξη μου βέβαια κι εγώ ζούσα σε ένα ονειρικό κόσμο μόνη μου-μαζί του με αποτέλεσμα να χάσω τελικά τον πραγματικό.Μετά από αρκετό καιρό λοιπόν,ένα κρύο βράδυ του Γενάρη στα 27 μου,τακτοποιώντας το κουτί με τις αναμνήσεις βρήκα το παραπάνω απόσπασμα γραμμένο σε χαρτάκι με καρδούλες και φιλάκια...

Πόσο άσχημο είναι να αφιερώνεις τη ζωή σου σε κάτι και μετά να μη νιώθεις τίποτα ....πραγματικά στεναχωριέμαι...

Γιατί να είναι τόσο δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις...