Ο Τσίπρας μάς έφερε ως εδώ;

....δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα με την πολιτική επικαιρότητα,ούτε κάνω πολλές αναρτήσεις αναφορικά με αυτή αλλά τώρα τελευταία θέλοντας και μη "αναγκάστηκα" .Το παρακάτω άρθρο αναφέρεται στον κ. Τσίπρα.Δεν τον ψήφισα καν, αλλά σαν φυσιογνωμία τον συμπαθώ πολύ.Νομίζω ότι ο κ.Δαβαράκης προσεγγίζει με μεγάλη επιτυχία το θέμα και έχει δίκιο σε αρκετά σημεία.Από εκεί και πέρα είναι δικαίωμα του καθενός να πιστεύει ότι θέλει.Αξίζει όμως νομίζω να ρίξετε μια ματιά:

"Ο Τσίπρας μάς έφερε ως εδώ;

13/05/2012

του Άρη Δαβαράκη

Ακούω, ακούω, ακούω – και άκρη δεν βγάζω. Μια βδομάδα μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου έχει κανείς την εντύπωση ότι Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ  είναι δυό αντιμνημονιακά κόμματα που θέλουν την αναδιαπραγμάτευση -την οποία θεωρούσαν απαράδεκτη και ανέφικτη λύση, επιμένοντας ότι δεν υπάρχουν περιθώρια αναδιαπραγμάτευσης όταν έχουν μπει οι υπογραφές – όπως πολύ σωστά υπογραμμίζουν σε όλους τους τόνους και οι δανειστές μας. Ξαφνικά, από το χάραμα της 7ης Μαΐου,  έχουμε όλοι την  αίσθηση ότι το μόνο εμπόδιο στην ( μη εφικτή) αυτή αναδιαπραγμάτευση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν θέλει να λάβει μέρος στην κυβέρνηση (σχεδόν) «εθνικής ενότητας» που προσπαθούν να φτιάξουν τα δυό πρώην «μεγάλα κόμματα» παρέα με την ΔΗΜΑΡ.

Τα τρία κόμματα, Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ θα μπορούσαν να φτιάξουν μια χαρά κυβέρνηση ήδη από την Δευτέρα 7 Μαΐου,  με τον παρόντα συσχετισμό και αριθμό ψήφων.  Γιατί τόσο πάθος πιά για τον Τσίπρα και τον Σύριζα;  Γιατί τον θέλουνε τόσο πολύ μαζί τους, αφού αριθμητικά δεν τους χρειάζεται για να μας σώσουν; Μα για να μην πέσει ακόμα περισσότερο το ποσοστό του ΔΗΜΑΡ – και εξαφανιστεί, συμμετέχοντας (στη θέση του ΛΑΟΣ ουσιαστικά) σε μια κυβέρνηση από την οποία θα απουσιάζει ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα του. Στην ουσία : Ο Τσίπρας, που υπήρξε εξ αρχής  (καλώς η κακώς) «αντημνημονιακός» και ζητούσε αναδιαπραγμάτευση εντός της ζώνης του Ευρώ και της ΕΕ όταν οι τελευταίες κυβερνήσεις υπέγραφαν και το δεύτερο μνημόνιο, πρέπει τώρα να υποδυθεί την Ιφιγένεια και να πάει να δεθεί στον πάσαλο στην πλατεία Ομονοίας οικειοθελώς για να καεί στην μνημονιακή πυρά – ενώ ποτέ δεν έχει υποστηρίξει (καλώς η κακώς λέμε) αυτήν την πολιτική. Εμένα αυτό μου φαίνεται τρελό. Μέχρι την 6η Μαΐου όλα γινόντουσαν ερήμην του ΣΎΡΙΖΑ. Τώρα αν καταστραφούμε, αν βγούμε απ’ το ευρώ, αν δεν μπορούμε να  φτιάξουμε κυβέρνηση, αν δεν μπορούμε να αντεπεξέλθουμε στα χρέη, τα δάνεια, τις εσωτερικές και τις διεθνείς μας υποχρεώσεις, θα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Θέλω να υπενθυμίσω σε όλους σας ότι ο Τσίπρας γεννήθηκε το 1974 –μόλις η «μεταπολίτευση» ξεκινούσε την (όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων) καταστροφική της πορεία. Το 1981  που το ΠΑΣΟΚ, δια χειρός Ανδρέα Παπανδρέου,  ανέλαβε την διακυβέρνηση την Ελλάδας και κατέστρεψε επί της ουσίας τον κοινωνικό της ιστό, την παραμόρφωσε και την μεταμόρφωσε σε μια χωρίς ήθος και αξίες κοινωνία, ο Τσίπρας ήταν 7 ετών. Όταν φτιάχναμε (το λέω στον πληθυντικό γιατί συνυπέγραψα, με τον Αντώνη Σαμαρά δίπλα μου, την ιδρυτική της διακήρυξη) την «Πολιτική Άνοιξη» και σηκώναμε παντιέρες για τα Σκόπια και το «ξεπούλημα του ΟΤΕ», ο Αλέξης ήταν 18 χρονών –μόλις είχε τελειώσει το σχολείο. Και όταν, μετά από περιπέτειες μεγάλες «απολαμβάναμε» το μέγα θαύμα των Ολυμπιακών μας αγώνων, του πλαστικού χρήματος, του μαύρου χρήματος, του βρώμικου χρήματος, του χρήματος που ήταν «προϊόν» κακουργημάτων του κοινού ποινικού δικαίου καλυμμένου από την «βουλευτική ασυλία» και τον  «νόμο περί ευθύνης υπουργών», ο Τσίπρας ήταν στρατιώτης, φοιτητής, εξεγερμένος νεολαίος –ένας κανονικότατος,  φυσιολογικότατος, άνθρωπος που μεγάλωνε και άρχιζε να εντάσσεται στην πολιτική ζωή δια μέσου των πολιτικών νεολαιών –ενώ συγχρόνως αγαπούσε, ερωτευόταν, διασκέδαζε,  ζούσε μια κανονική ζωή, εργαζόταν, γινόταν πατέρας, φίλος, συνάδελφος, μέλος της κοινωνίας αυτής που, σήμερα καταρρέει αλαλάζοντας.
Ακούγοντας ειδήσεις και απόψεις, διαβάζοντας κείμενα ενυπόγραφα και σχόλια ανυπόγραφα, έχει κανείς την εντύπωση ότι για την σημερινή κατάντια της Ελλάδας έχει μέρος ευθύνης και ο Τσίπρας –ενώ δεν έχει. Και του ζητάνε να συμμαχήσει με τους καταστροφείς της Ελλάδας, με τους διεφθαρμένους και τους ανίκανους (μιλώντας με επιείκεια) – και να «επαναδιαπραγματευθεί» μαζί τους δυό μνημόνια που, ως νέος πολιτικός αρχηγός πιά, από το 2009 μέχρι και σήμερα, ποτέ του δεν αποδέχτηκε, ποτέ του δεν τα υπέγραψε και ποτέ του δεν συμφώνησε μαζί με όσους τα διαπραγματεύτηκαν και τα υπογράψανε, δένοντας την Ελλάδα χειροπόδαρα –όπως ήδη παραδέχονται, εμμέσως πλην σαφώς, και οι ίδιοι πια.

Λοιπόν, ναι, η Ελλάδα είναι στην δυσχερέστερη θέση στην οποίαν έχει βρεθεί ποτέ στην σύγχρονη (μετά τον 19ο αιώνα) ιστορία της. Εδώ την οδήγησαν οι ηγεσίες που κρατούσαν το τιμόνι από τη στιγμή  που ο Αλέξης Τσίπρας και η γενιά του γεννιότανε και μεγάλωνε –μέχρι σήμερα. Πρέπει να βρεθούνε λύσεις – αλλά ο Τσίπρας δεν μπορεί να συμβάλλει αυτή τη στιγμή. Να πάει να «επαναδιαπραγματευθεί» παρέα με τους υπαίτιους της καταστροφής κάτι για το οποίο ουδεμία ευθύνη φέρει; Όχι λοιπόν. Να μην πάει.  Δεν έχει καμιά δουλειά μαζί τους –δεν μας ξεπούλησε αυτός, η οικογένεια Παπανδρέου μας κατάστρεψε και μας ξεπούλησε κιόλας στο τέλος – αλλά για κάποιο λόγο δεν το λέμε καθαρά, ούτε μας ευχαριστεί να το παραδεχόμαστε, ενώ είναι ήδη μια ιστορική αλήθεια.

Ας αφήσουν τον Τσίπρα ήσυχο λοιπόν (αφού δεν θέλει ο άνθρωπος να ταυτιστεί μαζί τους –και με το δίκιο του) και ας κάνουν επιτέλους κάτι ο Παπούλιας και το «Ελληνικό Έθνος» του, να σώσουν ότι μπορούν. Ας κληθεί συμβούλιο αρχηγών-πρώην πρωθυπουργών στην Προεδρία να συνεδριάσουν: Αυτοί μάλιστα, ξέρουν τις λεπτομέρειες του εγκλήματος : Σημίτης, Μητσοτάκης, Κώστας Καραμανλής, ΓΑΠ, Παπαδήμος. Μαζί τους και οι σημερινοί αρχηγοί : Ο Βενιζέλος του ΠΑΣΟΚ (που ξέρει τα περισσότερα όλων, ζωντανών και νεκρών μαζί), και ο  Σαμαράς της ΝΔ (που διάγοντας μια 20ετία ουσιαστικά στην αποστρατεία, είναι –εκ των πραγμάτων - ο εντιμότερος και αθωότερος όλων). Ας πάει και ο κύριος Κουβέλης, αν θέλει να είναι στο παιχνίδι – και ας βρουν μια λύση για το έκτρωμα που δημιούργησαν.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι αθώος του αίματος – και οφείλει να παραμείνει αυτός που είναι. Για να έχουμε την επόμενη μέρα (όσο σκληρή και να 'ναι), όταν όλη αυτή η σαπίλα του δικομματισμού καταρρεύσει ανεπιστρεπτί,  κάπου να ακουμπήσουμε. Για να μπορεί να υπάρχει μια  «επόμενη μέρα»."