Ποτέ δε θα μάθω...

....λένε πως "για να εκτιμήσεις κάτι ,θα πρέπει πρώτα να το χάσεις".
Όντως μετά το καταλαβαίνεις και χτυπάς το κεφάλι σου αργά και ρυθμικά στον τοίχο .
Πονάς.Πονάς πολύ και μετανιώνεις που το άφησες να φύγει.Τότε είναι που αρχίζεις να το θέλεις πίσω.
Προσπαθείς , παλεύεις , ιδρώνεις και αν είσαι τυχερός το έχεις και πάλι πίσω.Και τότε...
...τότε παίζεις για λίγο μαζί του σαν το παιδάκι με το καινούριο του παιχνίδι.Στην αρχή δε το αφήνει από τα μάτια του και μετά το βαριέται.Το πετάει.
Και το αφήνεις πάλι.Σου φεύγει.Απομακρύνεται και τελικά το χάνεις.
Πάλι.
Το έχασες.
Και ξανά από την αρχή.

Αναρωτιέμαι λοιπόν,όλα αυτά που περνάν από την ζωή μας,φεύγουν και κάποιες φορές έρχονται πίσω και τελικά τα χάνουμε μήπως δε τα ποθήσαμε αρκετά.Μήπως ήταν ενθουσιασμός που υποχώρησε ή μήπως τελικά έτσι είναι η αγάπη...;

Εγώ αυτό που αγαπούσα πολύ, το έχασα από δικό μου λάθος χειρισμό.Δεν το κυνήγησα κι " αυτό " όμως δεν ήρθε ποτέ πίσω.Ίσως να είναι καλύτερα ... ίσως αν ερχόταν, να το πλήγωνα ξανά ή απλά να "πονούσα" περισσότερο...δε βαριέσαι,δε θα μάθουμε ποτέ.
Καληνύχτα.